در دنیای سنگ و آهن و هزار سرو صدای ناهنجار ; کنجشک کوچکی به دنبال غذا ، هی نوک به بتن می کوبد . اینکه چه چیزی می یابد یک مسئله است . اینکه لابه لای این دنیای خشن به دنبال بهانه ای برای زندگی ست ; مسئله ای دیگر . همین یک مفهوم ساده برای زندگی ست
آدم ها گاهی اوقات نه کلاغ اند نه شاهین و یا عقاب . فقط یک گنجشک ساده ی کوچک اند که به هیچ بند شده اند .
آدم های موذی همیشه مثل یک علامت سوال هستند . کنارت می آیند و می روند و لبخند می زنند . زندگی می کنند و برگ برگ زندگی را ورق می زنند اما همیشه در عمق وجودشان می توان جای یکعلامت سوال را پیدا کرد . سوالی که تو جوابش را نمی دانی . حتی با نگاه شک و تردید به او نگاه می کنی . تردید از انکه او به چه می اندیشد . یا حرکت بعدی او چه خواهد بود ؟ کجا و چطور در فکر آسیب رساندن به تو یا دیگری ست دنیای عجیبی را برایت رقم می زنند . دنیایی پر دو دلی ، شک و یا حتی تنفر .
همیشه فکر می کنم در مواجهه با این آدم ها عضلاتم منقبض می شود . انگار تحت فشار قرار می گیرم .
پ.ن :
برمیگردم و این حرفها را کامل می کنم
