ابر

آسمان هم مثل من ، دلش از زمین زمان پر است . داد می زند ، هوار  می زند و سپس می بارد . برای هرچه بود و نبود ،میبارد . برای راز گل سرخ ، برای تنهایی گل مریم ، برای نسترن های تنها در باغچه ی خیال  ،برای دستهای خالی شقایق و اندوه ماهی تنگ بلور . 

ایر می بارد و زمین خنک می شود . قطره پشت قطره ،اشک پشت اشک و زمین بیشتر از قبل نفس می کشد. 

انگار همه دغدغه ی زمین ، راز  گل سرخ بود و تنهایی گل مریم .یا شاید تمام دردش اندوه ماهی تنگ بلور بود ،حالا که ابر می بارد ،دلش خنک شده است .  زمین چقدر سنگدل است  وقتی قطره ،قطره از رخ گل، اشک می بارد و چکه چکه به زمین می افتد. زمین مثل سنگ ،سخت و بی درد ، با قطره قطره های چشم گل ،  خنک می شود . 

کسی نیست بگوید :ای زمین چرا دشمنی؟ 

چرا خصم؟ گل درون زمین رشد می کند . چرا خشم ، چرا کینه ؟ 

گل به مهربانی زنده است و ماهی به طراوت و تازگی. دشمنی کجای این قصه است ؟ 

 

دینگ دینگ

دلتنگ که می شوم می آیم اینجا سری می زنم . دلم می خواست از تمام آنچه که روحم را می آزارد بنویسم اما نه مجال نوشتن است و نه مجال گفتن .پس به آینده و آیندگان موکول می شود ‌ . 

 

پی نوشت: 

۱/تولد یک دوست عزیز مبارک . ( اردیبهشتی ترین مرد روی زمین تولدت مبارک ) 

۲/........