کودکان کار

آب ،خاک  و هوای سرزمینم  مسموم است .از تو چه پنهان دل، برای سرزمینم چنگ می زند  وقتی کودک ۵ ساله  معصوم و  بی پناه کار برای لقمه ای نان نقاشی هایش را در ایستگاه مترو  به حراج می گذارد که مناعت طبع خانواده اش حفظ شود . به خیالش اینگونه غرور پدر را می خرد که دستی پیش پای نااهل دراز نکند و مادر را تن فروشی نجات می دهد .

دلم از غصه چنگ می زند وقتی کودکی بی پناه،  پناه مادر و پدری می شود برای لقمه نان .

قربانی این سیاست  فاسد  هرمی اقتصادی بی پایه و اساس  کودکان اند و به طبع آن نسل های آینده ، هم به لحاظ فرهنگی و هم به لحاظ افتصادی و روانی .

چه تفاوتی ست بین کودکی که در ناز و نعمت دست و پا می زند و قدر داشته ها را نمی فهمد و کودکی که در فقر ، صرفا برای لقمه ای نان نقاشی هایش را به حراج می گذارد . در این بین  نباید از شرف به حراج رفته ی   سواستفاده گران کودکان کار عافل شد که جان  و مال و مناعت طبع و اعتماد  نوگلان را نشانه می روند .

در جامعه ای که شعار های پوچ و بی پایه و اساس،  رکن حقیقی سال را می سازند ، در جامعه ای که بیکاری موج می زند و تمام دغدغه ها  نحوه پوشش زنان می‌شود،  در جامعه ای که هزینه ها به اشکال مختلف از آفتابه و لگن حرف می زند ، باید منتظر آبروی به حراج رفته ی ملتی بود .

کجاست آن دستی که بیاید و غم  هزار ساله ی سرزمینم را از یاد ها ببرد ؟

دیگر بس است ، بس است خواب خرگوش وار هزار ساله و امید های پوچ . اندوه خوردن و غم دیرینه شمردن   جواب سفره های بی نان نیست .
این ویرانه سازی نو می نوازد .
اینجا سرزمین بیش از هفت هزار ساله است. به خاک چون طلایش و کوه های استوارش ،  رود های خروشانش قسم  که با دستی دیگر و نگاهی ژرف تر  آباد خواهد شد 

گفتی صبر کن .......... به چه امیدی ...... تا کجا تا به کی ؟

تو رفتی و این جهان پر از دیوار شد 

.

.

.

 

 

 

عشق را دریاب

وقتی غرق در رویا باشیم ،چه رویای خوب و چه رویای بد ،از دنیای حقیقت ها فاصله گرفته.  قادر به تحلیل مسائل نیستیم.  برای تحلیل مسائل باید تفکر منطقی و یک رابطه منطقی پیدا کرد . مثلا 

من تو را دوست دارم . این یک گزاره ساده لست و ساده ترین نیاز یشر که همانا عشق به دوست داشتن و دوست داشته شدن است . اگر لین دوست داشتن در رویای تو شکر گیرد یعنی تو در دل کسی را دوست داری . آیا از احساس او هم با خبری ؟ 

اگر در بیرون شکل گیرد یعنی یک منطقی تحت عنوان منطق دوست داشتن شکل گرفته 

اما اگر هم رویای کسی باشی وهم خارج از رویا ،کسی دوستت بدارد ،شرط است . یعنی شرط عشق و عاشق بودن این است که هم در رویا و هم در دنیای حقیقی شکل بگیرد . 

اگر رویا و حقیقت عشق شدی آنوقت خودت را چطور ثابت می کنی ؟ 

عشق از خود گذشتگی می خواهد . از خود گذشتن در عشق به معنای آن نیست که یار را به دیگری بسپاری . بلکه این صرفا رها کردن است . و این رها کردن می تواند از ترس ،خجالت ، دروغ.  یا هر تعریف دیگری شکل گیرد که در هر صورت عشق را دچار سیکل معیوب می کند . آیا آمده ای که خراب کنی یا آماده ی سازندگی باشی  . 

امیدوارم در راه ساختن آنقدر خراب نکنی که بیزار از عشق شوی و بیزار از عشق شود . 

عشق لطافت می خواهد.  صداقت  می خواهد . درستی می خواهد . 

نگذار عشق دچار دگردیسی شود که در این صورت حاصلی به غیر از حسرت و خشم، چیزی از خود به یادگار نمی گذارد .