کودکان کار

آب ،خاک  و هوای سرزمینم  مسموم است .از تو چه پنهان دل، برای سرزمینم چنگ می زند  وقتی کودک ۵ ساله  معصوم و  بی پناه کار برای لقمه ای نان نقاشی هایش را در ایستگاه مترو  به حراج می گذارد که مناعت طبع خانواده اش حفظ شود . به خیالش اینگونه غرور پدر را می خرد که دستی پیش پای نااهل دراز نکند و مادر را تن فروشی نجات می دهد .

دلم از غصه چنگ می زند وقتی کودکی بی پناه،  پناه مادر و پدری می شود برای لقمه نان .

قربانی این سیاست  فاسد  هرمی اقتصادی بی پایه و اساس  کودکان اند و به طبع آن نسل های آینده ، هم به لحاظ فرهنگی و هم به لحاظ افتصادی و روانی .

چه تفاوتی ست بین کودکی که در ناز و نعمت دست و پا می زند و قدر داشته ها را نمی فهمد و کودکی که در فقر ، صرفا برای لقمه ای نان نقاشی هایش را به حراج می گذارد . در این بین  نباید از شرف به حراج رفته ی   سواستفاده گران کودکان کار عافل شد که جان  و مال و مناعت طبع و اعتماد  نوگلان را نشانه می روند .

در جامعه ای که شعار های پوچ و بی پایه و اساس،  رکن حقیقی سال را می سازند ، در جامعه ای که بیکاری موج می زند و تمام دغدغه ها  نحوه پوشش زنان می‌شود،  در جامعه ای که هزینه ها به اشکال مختلف از آفتابه و لگن حرف می زند ، باید منتظر آبروی به حراج رفته ی ملتی بود .

کجاست آن دستی که بیاید و غم  هزار ساله ی سرزمینم را از یاد ها ببرد ؟

دیگر بس است ، بس است خواب خرگوش وار هزار ساله و امید های پوچ . اندوه خوردن و غم دیرینه شمردن   جواب سفره های بی نان نیست .
این ویرانه سازی نو می نوازد .
اینجا سرزمین بیش از هفت هزار ساله است. به خاک چون طلایش و کوه های استوارش ،  رود های خروشانش قسم  که با دستی دیگر و نگاهی ژرف تر  آباد خواهد شد