تجربه

به قول حضرت حافظ

روزِ مرگم نفسی وعدهٔ دیدار بده

وان گَهَم تا به لَحَد فارغ و آزاد بِبَر

قطعا مرگ پایان راه نیست و روح به سفر خود ادامه خواهد داد. مثال پرواز از جهانی به جهان دیگر  . اما گاهی اوقات زندگی برای زنده ها سخت می شود . دلتنگی ، تنهایی و عدم توانایی جایگزین کردن کسی که دیگر نیست سخت ترین بعد تجربه است . بله تجربه . همه ما در هر لحظه از زندگی در حال کسب تجربه ایم . 

من در این تجربه سخت آموختم دلیلی به جایگزین کردن نیست فقط باید بپذیرم که روح به سفر خود ادامه خواهد داد خصوصا  با اندک شناختی که از اعتقادات آن شخص داشتم  خوب می دانستم که حال مومن مصداق بیت حافظ است . 

لیکن حساب تنهایی و دلتنگی چیز دیگری ست . استخوان خورد می کند  اما باور داشته باش ، آن کس که درد می دهد درمان هم می دهد . چاره این تنهایی و دلتنگی اندکی  صبر است . و در پی این سپر عمری سپری می شود . 

در سپری کردن این تجربه تلخ ،چنان تنها بودم که  حتی در نگاهم کسی نبود  تا بخواهم اندکی  قلبم را جلا دهم  و یا به شانه ای پناه برم .حتی شعوری برای درک شرایط تغییر یافته هم نبود .  به هر طرف که نگاه می کردم مصداق  بیت مولانا بود

هر کسی از ظن خود شد یار من

از درون من نجست اسرار من

 

در این آشفته بازار ،انگار  هرکسی تیشه به رست داشت و به ریشه می زد . 

  به ناچار به خود و خالق خود پناه بردم تنهایی ام را با کار پنهان کردم و روزهای فراغ را پشت سر گذاشتم ‌ . از سر تنهایی خود آموختم گوش شنوایی باشم برای تسکین درد تنهایی آدم هایی که مثل من مشغول تجربه ی زندگی در شرایطی دیگر اند . 

در یک چنین شرایطی فراموشی معنایی ندارد  و امکان پذیر نیست خصوصا اگر وابستگی عاطفی نیز وجود داشته باشد .  . 

از طرف دیگر آدم ها در هر سنی نیاز مند آن روح حمایت گر اند  . در این بین از دست دادن حامی هم به حجم تلخی و آزار این روزها می افزاید و خلاصه حکایت ما حکایتی ست عجیب که "گل بود و به سبزه نیز آراسته شد " آموختم که حامی خود باشم.  هیچ تکیه گاهی محکم تر از زانو هایم نیست 

و نقش زمان .... شاید بزرگترین تسکین در  این تجربه  زمان بود .ثانیه هایی که می دویدند و پس از آن کاری که گذر زمان را از یاد می برد . 

 

باقی برای وقتی دیگر ......