آموختم

آموختم که جهات هستی پر از رمز و راز است و هر کدام از ما به قدر درک و فهم  خود از این جهان برداشت می کنیم . 

آموختم که نباید دیگران را قضاوت کنم چرا میزان درک و دریافت انسان ها متفاوت است . 

آموختم این جهان بر مدار دایره می چرخد که همان مصداق ضرب المثل  تاریخی ست  

هر چه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی 

آموختم مهربان باشم که مهربانی الفبای معرفت است 

آموختم در زندگی هوشیاری را ارجحیت دهم به رندی اگر چه دو مفهوم م جدا از هم هستند.  

آموختم عشق آموختنی نیست باید  عشق همچون چشمه ای در وجودت باشد از این جهت عشق هیچگاه تحمیل نمی شود . 

آموختم عشق خودش انتخاب می کند و پیش می آید و پیش می رود  . اجازه نمی دهد تو انتخابش کنی از این جهت قدم پیش می گذارد و تو فقط اطاعت امر می کتی و این خاصیت عشق است . 

آموختم بدی ها ،اگر چه مقطعی اما پر رنگ و ماندگارند .

آموختم برای حذف لحظات بد باید بخشید.  

آموختم یا ببخشم یا ببخشم و یا ببخشم و اگر نتوانستم به خدای خودم و کائنات واگذار کنم تا به این طریق رها شوم از همه آن بدیهایی که دورم را احاطه کرده اند . 

آموختم بخشش دل رئوف و روح بزرگی می خواهد و رسیدن به آن نیازمند تمرین است .

آموختم زیبایی هدیه خداوند است و من این هدیه را پاس بدارم . 

آموختم هر آنچه را می بینی قابل گفتن نیست . گاهی سکوت بهترین حرف دنیا ست . 

آموختم آبرو چیزی نیست که کسی بیاید و با پایش بزند و بریزد . آبرو فراتر چیزی ست که دیگران با بدی‌ها بریزند و با این شیوه خشم کینه عقده های حقارت و حماقت های خود را ترمیم کنند . 

آموختم که همه کسانی را که به آموختند ، آنچه را باید می آموختند پاس بدارم . 

آموختم عدالت باید در نهاد انسان باشد 

آموختم وجدان را همیشه بیدار بدارم که وجدان خواب ،من را از حقیقت دور می کند . 

آموختم حافظ حریم زندگی خود باشم و برای حریم دیگران احترام قائل باشم . 

آموختم شغل هر شخص ، بخشی از شخصیت اوست پس همه محترم هستند 

آموختم گاهی برای خودم و افکار خودم ، برای جسم و روح خودم وقت بگذارم 

آموختم به خود توجه کنم و بی توقع از توجه دیگران باشم . حتی اگر این بی توجهی آزار دهنده باشد . 

آموختم که شعله عشق را تا همیشه در دلم زنده نگه دارم که عشق بزرگترین سرمایه بشر است . چرا که توشه ی عشق مهربانی ست .