برده ی باورها

بدون شک قصه ادم ها ; قصه ی باور هاست . این باور ها و عقاید ادم هاست که انها را در مسیری هدایت می کند . اما این هدایت تا کجا خواهد بود ؟ تا جایی که یک طرفه به قاضی برویم و راضی برگردیم ؟ 

گذشته انسان ها وقتی می تواند ارزشمند باشد که دارای مفهوم و هدفی باشد . پس ارزش و اعتبار گذشته ی هر فرد به درس هایی ست که گرفته . می گویند گذشته،  چراغ راه آینده . آیا آینده ات روشن است ؟ 

کجای این جهان ایستاده ای ؟ به دنبال چه هستی ؟ 

انسان هایی  به دنبال فضل و دانش اند  .انسان های  دیگر به دنبال مادیات . مفهوم آینده و گذشته از نگاه این ادم ها چیست ؟ 

من نه به دنبال مغلطه ام و نه بازی با زمان . معتقدم وقتی می پذیریم زندگی آدم ها در گرو باور های انها ست پس در ابتدای امر باید خانه باور های انسان ساخته شود . به نظرم خانه باور های انسان در مرحله نخست مغز اوست  . چرا که اول بیاندیشد و سپس قلب اوست . یعنی باوری که شما با مغزت ،تحلیل کردی ;با قلبت پذیرفتی و  به قطعیت برسی . قطعا شکستن چنین باوری به سختی اتفاق می افتد . در طول تاریخ هم ثابت شده . وقتی به یک سنگ ایمان داشته باشی برایت معجزه می کند . به چه چیزی ایمان داری ؟ 

اینجاست که پای "من و او " یعنی خودآگاه و ناخودآگاه به میان می آید . برای شناختن خودآگاه و ناخودآگاه  باید به تمام وجوه جسمی و روحی انسان پی برد . چه به صورت شخصی و چه به صورت کلی  یعنی هم دریافت جز نسبت به کل و هم دریافت کل نسبت به جز . بعنی شناخت نسبت به خود . انچه در وجود هر انسانی ست   . 

خودت را که شناختی ;به تمام توانایی خود ایمان می آوری و کمال شگفتی می بینی . وجود انسان پر از معجزه است . بنابراین اولین قدم در ایجاد باورها خودشناسی ست و دومین قدم رسیدن به باور و ایمان به توانایی خود است . اگر خودت را شناختی و به خودت را باور کردی ، قطعا   تو یک ابر انسانی .  یک انسانی که توانایی انجام خیلی از کارها را دارد . 

حافظ میگه 

چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد . 

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک . 

 

قطعا چنین انسانی به زیر یوغ ظلم و زور و ستم نخواهد بود . چون خود را باور دارد . 

انوقت می بینی که هزار انرژی منفی که با هر تعریفی به سمتت می فرستند مثال قطره ای در دریا می شود . محو است . دیده نمی شود . چرا که اولا تو به خودت باور داری و ثانیا اگر ذره در اثر شناخت خود به شناخت خدای خود پی برده باشی می بینی تکیه گاه محکمی ست که می توانی با خیال راحت به  آن تکیه کنی . پس تو دیگر یک انسان ناتوان نخواهی بود . تو دیگر یک انسان آسیب پذیر نخواهی بود . 

 

ان وقت هر قدمی که بر می داری به استواری  کوه  و به محکمی باوری ست که ساختی . 

دیگر ترس مفهوم خود را از دست می دهد . نه به این معنا که بی پروا باشی  . نه . 

به این معنا که به سبب شناخت به آگاهی می رسی . 

اگاهی معنای گسترده ای دارد و مفاهیم متعددی را به خود اختصاص می دهد . 

اگاهی می تواند تصمیم با درایت و منطقی و منطبق بر عقل باشد . چقدر خود را انسان عاقلی می دانی ؟؟ 

می خواهم بگویم انسان امروز بنده و برده ی باور های خود است . می خواهم بگویم در این جهانی که به گردن هر کدام از با  ما طنابی با مفهوم اسارت اویخته شده  انقدر ها هم غیر قابل درک و پیچیده نیست  ;حداقل بدانیم و اگاه باشیم که اسیر چه چیزی هستیم ;وقتی عواقب تصمیمات امروز را  و درست و غلط تصمیمات امروز را در آینده پس می دهیم . 

شاید از صحبت های هر کسی برداشت خود را داشته باشد . لطفا برداشت های خود را با من قسمت کنید