گاهی قلم تصویر درد می کشد .
" بنام او که با عشق آفرید "
انتظار در سکون بی معناست، اما سکوت، نشانه ی سکون، نخواهد بود.
وقتی سواد استعاره از علم می شود؛ نه، ساطور قصاب، باید فهمید که حرمت نمک به نان می ماند و حرمت انسان به انسانیت. قصابی که" نمک گیر " شد، قصاب نمی شود.بلکه لوطی بی مرام معرکه ایست، که خود، با ساز و سرنا به پا کرده. در این بین قلم اگر قلم باشد، زیر بار فشار " یک قصاب" تکه های خود را رها نمی کند. چینی اعلا هم می شکند اما ماهیتش همچنان بجا ست.
خاصیت" آشپز باشی " ست، که به دنبال قصاب، به این در و آن در بکوبد. همانطور که خیاط باشی به دنبال انسانی ست، که لباسی؛ نه در خور شان، به تنش وصله کند.
اگر تداوم قصاب باشی به ساطورش، آشپز باشی به آشش، و خیاط باشی به وصله هایش است،تداوم قلم نیز در تراکم استخوان است. جای آشپزباشی درون دیگ خودش است و دست قصاب را ساطور خودش، نشانه می رود. لباسهای وصله پینه شده صرفا اندازه تن خیاط باشی می شود. در مثل مناقشه نیست، اما تا بوده، همین بوده.
صد البته چشم برای دیدن است و عقل برای بیداری. اما عقل انسان امروز ، جایی میان کوچه پس کوچه های دروغ و دغل، جا مانده است.
اگر از راست و از چپ، به
ذات کلمه دزد بنگری، دزد می شود،چه دزد ناموس،چه دزد علم و چه دزد.....
گاهی سکوت، به همراه خود، دنیایی از حرف را حمل می کند:((تا که ناگفته بخواند)).
مریم راد ( واژه)
#واژه
#انتظار_در_سکون_بی_معنا_ست
