اکسیژن

ایکاش فراموش کردن تلخی ها آموختنی بود .گاهی اوقات چنان زخم عمیقی روح را می آزارد که فراموش کردن تنها دوای درد ها می شود . شاید در چنین شرایطی باید همه چیز را رها کرد.  گاهی اوقات رفتن یک شروع دوباره می شود.

شاید دلم از زمین و زمان گرفته و دنیایم تنگ تر از همیشه شده که حال و هوایم ابری شده.  

انگار برای ادامه حیات اکسیژن کم آورده ام.