نیمه ی نیمه ی من

مثال یک"  موج سوار " بر قایق احساس سوار می شوم . از جنگل سرسبز خیال می گذرم و به بی مهری بیابان می رسم . از عشق می گذرم ، به" تهی شدن" می رسم . اما تا تفس باقی ست،  درون سینه ام ، یک دریای سرخ جریان دارد . یعنی زندگی با فراز و نشیبش جاری ست . مثل عابری ساده ، از رد پای هزار خاطره ی قد و نیم قد  می گذرم و به کوه می رسم .در مقایسه با   کوه،  انقدر کوچکم که  میل یکی شدن با کوه به  سر دارم. همانطور که قطره به دریا رسید  . پس می خواهم و ذره ای از وجودش می شوم ، محکم و استوار ،  اما باران مرا می شوید و  با خود می برد به جنگل سرسبز خیال .

من می مانم خاطرات دست هایی که نیست . فریاد می زنم . غوغا می کنم . تک و تنها ، زیر باران ،خیس از خاطرات می شوم . گل آلود می شوم و لحظه ی  ویرانی زندگی به تنه ی یک "درخت کهن سال "  پناه می برم.  همه ی مامن امن من می شود و سال هاست با درخت نفس می کشم .  او سبز می شود و من می خندم . او زرد می شود و من می لرزم . خشک می شود و من سنگ قبری پای تنه ی خشکیده ی "تک درختی پیر " می شوم . 

 

زندگی از لحظه ی دیگری دوباره آغاز می شود . من نیستم . "تک درخت پیر "نیست اما تصاویر پیوسته به جاست . "من" در آغاز "ما  شدن " ، نصف می شوم .  نیمی از من همیشه در وجودت باقی ست  و ان نیم دیگرم به دنبال تو می گردد بلکه من و نیمه پنهانم یکی شویم و تصویری از  خیال به جریان افتد .