گرگ ها

پر از آشفتگی ست لحظه هایم . گاهی پر می شود از ترس تنهایی. گاهی پر می شود از بودن میان گله گرگان  که مدام تیزی دندان نشان می دهند . 

دلم می خواهد خود را در آغوش بگیرم و دلداری دهم. موهایم. را نوازش کنم.  بگویم  حق تو در این زندگی ' بره بودن ' نیست . پس هوشیار باش . آگاهی اندکی از دغدغه هایت کم می کند . دلم می خواهد  ضربه ای بر پشت خود بزنم.  بگویم نترس تو ' من ' را داری . مثل کوه پشتت ایستاده ام . در عوض تو پاک باش و زلال  و مثل رود جاری . به گوشه ی امن خیال پناه بردن چاره کار نیست . 

از گرگ بترسی بدون شک حمله می کند. پس جسور باش . تو "من " را داری . من را تنهای تنها . 

 

 

قاصدک

قاصدک خیال من 

ای کاش آغوش تو را داشت 

هر شب فارغ از رویا ها 

 با دستهای باز

وسعت قلبت  را هدیه می داد 

 

دلتنگم

وقتی دلتنگ می شوم به کاغذ های خالی پناه می برم .ملزومات است که نمی گذارند لخت و عور هرآنچه در وجود است به روی سپیدی کاغذ بیاید  .دلتنگ که می شوم به تو فکر می کنم .به چشم هایت  خنده هایت . 

رویا ی بیداری

 

جای نگاهت در چشم هایم 

و جای قدم هایت در کنارم 

خالی ست 

گاهی برای بودن 

گاهی برای خندیدن

وقت بگذار 

بگذار پروانه باشم 

بال  پروانه 

در جوار شمع می سوزد 

اما پیله ی عاشقی ست 

که پروانه شدن را  تکرار می کند

بیا و بمان 

تا پروانه وار دورت بگردم 

 

 

 

 

 

میم

مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم 

که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

زندگی به شرط عشق

خوشبختی باوری عقلانی نیست بلکه داد و ستدی ست میان احساس تو با دیگری . همان که عشق را لایق تو می داند و به اندازه ای که عشق می گیرد خوشبختی هدیه می دهد . لبخند می گیرد و لبخند هدیه می دهد.  

دست هایش مهر می شود و نگاهش سراسر عشق .

دستهایم برای عشق . نگاهم برای عشق و قدم هایم برای عشق به شرط بودن با صداقت . عاشقانه زیستن نهایت خوشبختی ست . 

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

 

حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد

دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم

 

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

من رمیده‌دل آن به که در سماع نیایم

که گر به پای درآیم به در برند به دوشم

 

بیا به صلح من امروز در کنار من امشب

که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم

 

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم

که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

 

 

به زخم‌خورده حکایت کنم ز دست جراحت

که تندرست، ملامت کند چو من بخروشم

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن

سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است

معاشران گره از زلفِ یار باز کنید

شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

حضورِ خلوتِ اُنس است و دوستان جمعند

وَ اِنْ یَکاد بخوانید و در فَراز کنید

 

رَباب و چنگ به بانگِ بلند می‌گویند

که گوشِ هوش به پیغامِ اهلِ راز کنید

 

به جانِ دوست که غم پرده بر شما نَدَرَد

گر اعتماد بر الطافِ کارساز کنید

 

میانِ عاشق و معشوق فَرق بسیار است

چو یار ناز نماید، شما نیاز کنید

 

 

نَخست موعظهٔ پیرِ صحبت این حرف است

که از مُصاحبِ ناجِنس اِحتِراز کنید

 

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق

بر او نَمُرده به فتوایِ من نماز کنید

وگر طلب کند اِنعامی از شما حافظ

حَوالَتَش به لبِ یارِ دلنواز کنید

خدا را رحمی ای منعم که درویش سر کویت دری دیگر نمی‌داند رهی دیگر نمی‌گیرد

دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد

ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد

خدا را ای نصیحتگو حدیث ساغر و می گو

که نقشی در خیال ما از این خوشتر نمی‌گیرد

 

بیا ای ساقی گلرخ بیاور باده رنگین

که فکری در درون ما از این بهتر نمی‌گیرد

صراحی می‌کشم پنهان و مردم دفتر انگارند

عجب گر آتش این زرق در دفتر نمی‌گیرد

 

من این دلق مرقع را بخواهم سوختن روزی

که پیر می فروشانش به جامی بر نمی‌گیرد

از آن رو هست یاران را صفاها با می لعلش

که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی‌گیرد

 

سر و چشمی چنین دلکش تو گویی چشم از او بردوز

برو کاین وعظ بی‌معنی مرا در سر نمی‌گیرد

نصیحتگوی رندان را که با حکم قضا جنگ است

دلش بس تنگ می‌بینم مگر ساغر نمی‌گیرد

 

میان گریه می‌خندم که چون شمع اندر این مجلس

زبان آتشینم هست لیکن در نمی‌گیرد

دل

هر چه می‌رود سخن دوست خوشتر است

پیغام آشنا نفس روح‌پرور است

هرگز حدیث حاضر غایب شنیده‌ای؟

من در میان جمع و دلم جای دیگر است

شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر

چون هست اگر چراغ نباشد منور است

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ

صحرا و باغ زنده‌دلان کوی دلبر است

جان می‌روم که در قدم اندازمش ز شوق

درمانده‌ام هنوز که نزلی محقر است

کاش آن به خشم رفتهٔ ما آشتی‌کنان

بازآمدی که دیدهٔ مشتاق بر در است

جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی

وین دم که می‌زنم ز غمت دود مجمر است

شب‌های بی توام شب گور است در خیال

ور بی تو بامداد کنم روز محشر است

گیسوت عنبرینهٔ گردن تمام بود

معشوق خوبروی چه محتاج زیور است؟

سعدی خیال بیهده بستی امید وصل

هجرت بکشت و وصل هنوزت مصور است

زنهار از این امید درازت که در دل است

هیهات از این خیال محالت که در سر است