حال و هوای جنگ

آمده بودم از چیز دیگری بنویسم که پیام نا خوشاینی دریافت کردم و به کلی ذهنم را به سمت و سویی دیگر برد . 

اما سعی می کنم ذهنم را جمع و جور کنم و به حرفهایی که دوست داشتم با شما قسمت کنم برمی گردم . 

 

 

حال و هوای این روزهای ما حال و هوای جنگ است  این استرس ها مرا به دوران کودکی ام می برد . به جنگ ایران و عراق . به جنگ تن به تن نا برابر . 

در عالم خردسالی مهم ترین مامن امن یک کودک آغوش پدر و مادرش است . وقتی صدای آژیر خطر می آمد هیچ جای دنیا برایم امن تر از آغوش پدرم نبود . خوب به یاد دارم که بارها در همان وضعیت قرمز تا رسیدن به وضعیت سفید در آغوش پدرم خوابیده ام .  بعد از پدرم تنها آغوش امن برادرم بود . اما چرا ؟

من هنوز پاسخ قانعی برای این چرایی ندارم . اما قطعا نیاز وجودی من در آن لحظه آن اغوش امن بود که دریغ نمی شد و حالا که به آن لحظات فکر می کنم می بینم که چقدر ارزشمند بودند . اما چرا بعد از گذشت 40 سال این لحظات را مرور کردم ؟ شاید صدای ناخوشایند موشک ها ؛ تخلیه شهر ؛ ترک خانه و دیار و گاهی دوستان و یاران , و در حالت کلی استرس موجود ناشی از حال هوای جنگ . 

اگر چه این استرس طبیعی ست . خب ناشی از جنگ است . و در جنگ  گویا هر اتفاقی ممکن می شود . اما به نظرم به چند مفهوم اساسی باید فکر کرد. 

1- تفاوت استرس و اضطراب 

2- ریشه های استرس و اضطراب 

3- علت ماندگاری این استرس 

4- تحلیل رفتاری ناشی از استرس موجود